Στ. Τζουμάκας, Για την υπογραφή της Συμφωνίας και για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Μετά τη θέση μου στις 11 Φεβρουαρίου, ότι θα υπογραφεί συμφωνία,  επανερχόμαστε σήμερα ύστερα από την κακότεχνη και αφόρητη κινδυνολογία των κερδοσκόπων και των φιλικών  ΜΜΕ για να επαναβεβαιώσουμε τη σωστή εκτίμηση μας ότι συμφωνία  θα υπάρξει. Επίσης, μια κατ’ αρχήν προσέγγιση σχετικά με το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Α.   Όσον αφορά στη μεταβατική πρόταση της κυβέρνησης του Α. Τσίπρα στην Ευρωζώνη:

Ασφαλώς και έχουν σημασία πρώτον, ότι αποτελεί μεταβατική πολιτική και  δεύτερον, ότι   ορισμένες  νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στην Ευρωζώνη, οχυρώνονται  πίσω από το μανδύα των δανειστών γιατί θέλουν να διασωθούν πολιτικά και επέλεξαν τη γνωστή πολιτική των τελεσιγράφων.

Τα κρίσιμα θέματα που έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ήταν τρία:

1. Διαγραφή ενός μέρους του δημόσιου χρέους. Τώρα υποχωρεί και αποδέχεται μεταβατικά μια άλλη συζήτηση. Η κυβέρνηση εδραίωσε συμμαχίες –τόσο στην Ευρωζώνη, όσο και διεθνώς- κατά της στρατηγικής της λιτότητας που εκπορεύεται από το Βερολίνο, με βλαπτικές συνέπειες τόσο για τη χώρα αλλά και για τη οικονομία της Ευρωζώνης καθώς και σε διεθνή κλίμακα.

Ωστόσο δεν απέκτησε συμμαχίες όσον αφορά στη διαγραφή ενός μέρους του χρέους ή αναδιάρθρωσής του.  Η νέα συζήτηση ίσως  περιλάβει  την  ελάφρυνση εξυπηρέτησης του χρέους ή την επιμήκυνση, πράγμα που θα συμπεριελάμβανε την ονομαστική μείωση της αξίας των τίτλων και αυτή η εξέλιξη θα αποτελούσε έμμεση διαγραφή.

2. Επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου το 2010, με βάση το αγγλικό δίκαιο. Από τη σύμβαση αυτή υποχρεώθηκε η χώρα να απολέσει την ισοτιμία της και να υποστεί ταπείνωση, δύο μνημόνια και ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, που διέλυσαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Τα εν λόγω πλαίσια αποτελούν την επιτομή της  ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού, που επέφεραν τη καταστροφή του 1/3 του εθνικού πλούτου, τα λουκέτα, τη φτωχοποίηση και τη διάλυση. Τώρα η κυβέρνηση Α.Τσίπρα  ζητάει μεταβατικά  τη παράταση της δανειακής σύμβασης - για τέσσερις έως έξι  μήνες - προκειμένου να καταθέσει  νέο πρόγραμμα.

3. Μη αναγνώριση του προγράμματος, δηλαδή των μνημονίων, ως παραγώγων της δανειακής σύμβασης. Τώρα  πιέζεται  με κρίση ρευστότητας μετά την 28 Φεβρουαρίου  2015-  και ζητάει και τη παράταση και του προγράμματος μέχρι να υποβάλει  νέο σχέδιο -συμβόλαιο με  τους δανειστές. 

Λεόντειος θα είναι αυτή η μεταβατική συμφωνία μέχρι το οριστικό πρόγραμμα μετά το καλοκαίρι που και αυτό θα  διέπεται  από τη λογική  κυρίως της δημοσιονομικής σταθερότητας, ως αποτέλεσμα της δημοσιονομικής  επιλογής της ηγεσίας του Συριζα. Αντί της χάραξης μιας στρατηγικής για την Οικονομία, ως κυρίαρχο και ως δευτερεύον το Δημοσιονομικό ζήτημα. Αντί για επενδύσεις  προτάσσονται δημοσιονομικές λύσεις από μια ένωση νεοφιλελεύθερων και μονεταριστικών ηγεσιών που από το 2008 προτάσσουν τη δημοσιονομική ρευστότητα και το μονεταριστικό πακέτο του σκληρού νομίσματος.

Τα λέμε από το 2009. Τα ξέραμε από το πρώτο Δημοσιονομικό πρόγραμμα του Α. Παπανδρέου το 1985 που ο ίδιος αναγνώρισε ύστερα από ενάμιση χρόνο την αποτυχία του. Το ξέραμε από τον αγώνα που δώσαμε για να ανατρέψουμε το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του Κ. Μητσοτάκη το 1990-1993. Το ξέραμε από την νέα δημοσιονομική πολιτική και απειλή για ένταξη στο ΔΝΤ-και πάλι επί Α. Παπανδρέου- το 1994.

Αντιταχθήκαμε στην επιλογή του 2009 για την επιβολή ως κυρίαρχου θέματος της δημοσιονομικής απαίτησης των αγορών για το ότι δήθεν το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας ήταν το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα. Ενώ είναι βίωμα όλων μας ότι το κυρίαρχο πρόβλημα ήταν και είναι η διάλυση της παραγωγικής βάσης, η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή, η παρασιτική επέκταση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών καθώς και των υποδομών που οδηγούσαν σε σταθερή αιμορραγία τα Δημόσια οικονομικά της χώρας, αποτελλωντας το σύμπτωμα και όχι το αίτιο.

Η Κυβέρνηση Α. Τσίπρα προκειμένου να κερδίσει χρόνο προσχωρεί στη λογική της αντιμετώπισης   των όρων της δημοσιονομικής σταθερότητας με μετάθεση της αντιμετώπισης θεμάτων της πραγματικής οικονομίας  και  της διάλυσης της χώρας.  Δηλαδή, η συζήτηση  να αφορά πρωτίστως τα Δημόσια οικονομικά και όχι την πραγματική Οικονομία και το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Η προτεσταντική νεοφιλελεύθερη  δεξιά με βασικό εκφραστή τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, επέμενε να οξύνει την ένταση των σχέσεων με την Αθήνα, εμμένοντας στην  αξιολόγηση και παράταση του υφιστάμενου προγράμματος σε μια γραμμή υπεράσπισης μιας αποτυχημένης πολιτικής που ήδη αμφισβητείται και εκλογικά στη Γερμανία τόσο από προοδευτικές δυνάμεις όσο και από την ανερχόμενη εκλογικά ακραία δεξιά. Μια ανοχή έναντι της Αθήνας σημαίνει έμμεση αναγνώριση της αποτυχίας και εκλογικές μετατοπίσεις σε βάρος της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας καθώς και υποχώρηση του γερμανικού imperium, της στρατηγικής της εδραίωσης της Γερμανικής Ευρώπης και της Φραγκφούρτης ως μιας Νέας Υόρκης, των χρηματιστηριακών συναλλαγών, της τραπεζικής ισχύος και άλλων μη παραγωγικών δραστηριοτήτων. Για τη διαιώνιση της συγκέντρωσης πλεονασμάτων σε ορισμένες χώρες, για τη προσέλκυση και καταλήστευση καταθέσεων εκατομμυρίων πολιτών σε γερμανικές, γαλλικές και αγγλικές τράπεζες, με τη διαρκή κινδυνολογία περί εξόδου από το Ευρώ. Είναι χαρακτηριστική η κινδυνολογική στάση της Βρετανικής κυβέρνησης γιατί στο Λονδίνο αναπτύσσονται συναλλαγές των αγορών, του χρηματιστήριου, των οίκων αξιολόγησης, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων που αποφέρουν σημαντικά κονδύλια στη παρασιτική οικονομία και στην αύξηση του ΑΕΠ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Απειλή για το ευρώ και την Ευρωζώνη δεν αποτελεί ο Α. Τσίπρας και η Κυβέρνησή του. Απειλή αποτελεί η νεοφιλελεύθερη, μονεταριστική και αλαζονική πολιτική της κυβέρνησης του Βερολίνου και της ΕΚΤ, της ύφεσης, της ανεργίας και του αυταρχισμού.

Η Κυβέρνηση ζητάει δύο  κύρια,  τη νομισματική ρευστότητα και μεταβατική  πολιτική συμφωνία. Ο Σόιμπλε  τα χαρακτήρισε  ως Δούρειο Ίππο! Δηλαδή, ως δόλια ενέργεια επιδεικνύοντας φτηνό καιροσκοπισμό, ενώ γνωρίζει ότι η κυβέρνηση  Α. Τσίπρα  ζήτησε την επέκταση της δανειακής σύμβασης που αποτελεί το  κυρίαρχο θέμα. Είναι προφανές ότι θα κυριαρχήσουν τα θέματα της στρατηγικής έναντι  των τακτικισμών Σόιμπλε. Η συμφωνία θα είναι πολιτική. Έχουν συμφέρον από συμφωνία. Ξέρουν ότι πρώτα από όλα, θα προκαλέσουν κρίση στη δική τους πολιτική. Η γερμανική ηγεσία  έχει συμφέρον από την Ευρωζώνη. Η γερμανική ηγεσία έχει συμφέρον από το ευρώ. Η Γερμανική ηγεσία έχει συμφέρον  να ενσωματώσει τη δυσαρέσκεια του  ελληνικού λαού  απέναντι στην αλαζονεία και τον αυταρχισμό της  γερμανικής στρατηγικής της λιτότητας. Η Γερμανική ηγεσία έχει συμφέρον από τη προώθηση της Γερμανικής Ευρώπης, επιλογή που έχει απέναντι  τις ΗΠΑ -και για αυτό η υποστήριξη στη Κυβέρνηση Α. Τσίπρα- όπως και γιατί είναι αντίθετη  στη στρατηγική της λιτότητας συνολικά στην Ευρωζώνη, καθότι βλάπτονται εμπορικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ.

Ασφαλώς και θα έχει  συνέπειες  η μεταβατική συμφωνία. Και αποτελεί κρίσιμο θέμα να μην  περιέχει στοιχεία  ομηρείας για την ελληνική πλευρά. Ωστόσο τα  σημαντικά θα αποτελούν τα μετά τη μεταβατική συμφωνία, για το για ποια συμφέροντα και ποιες πολιτικές θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα που θα καταθέσει η Ελληνική Κυβέρνηση που ένα σημαντικό μέρος θα επιδιώξει να ενταχθεί στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί συνθήκη της ΕΕ. με  ελέγχους.

Το πρώτο θέμα αφορά αν θα αποσπάσει κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για δημόσιες επενδύσεις, για αύξηση του ΑΕΠ, για παραγωγή προϊόντων, για θέσεις εργασίας. Δεύτερο θέμα αποτελεί η ρύθμιση του χρέους, η κλίμακα του πρωτογενούς πλεονάσματος καθώς και κάθε δημοσιονομικό μέτρο.

Β. Για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η Κυβέρνηση του Α. Τσίπρα  επέλεξε για Πρόεδρο ένα πολιτικό της «Καραμανλικής» κεντροδεξιάς παράδοσης, μιας και αποφάσισε να είναι ο Πρόεδρος από την «άλλη πλευρά». Αυτή  η  επιλογή  θα  έχει στρατηγικές επιπτώσεις και αφορά ή στην ενσωμάτωση του προοδευτικού κινήματος ή στη συναίνεση της δεξιάς.

Ασφαλώς και υπήρχαν και άλλες στρατηγικές για προοδευτικό Πρόεδρο -αυτή ήταν και η δική μου θέση- αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν αισθανόταν πολιτικά δυνατός για μια ανάλογη επιλογή. Ήθελε  πρόσωπο που να εκφράζει δυνάμεις της Κεντροδεξιάς.

Άλλωστε  και το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν περιοριστικό για μια δυνατή επιλογή. Σχεδόν το 65%  του εκλογικού σώματος είναι σε άλλες παρατάξεις και συμφέροντα. Προχώρησε σε μια επιλογή της αντίθετης πλευράς. Η επίθεση που δέχθηκε η επιλογή Π. Παυλόπουλου δεν ήταν πολιτική με βάση τη πορεία της χώρας την επόμενη πενταετία, αλλά οιμωγές των ηττημένων, πρώτα από τα νεοφιλελεύθερα και νέο-δεξιά απομεινάρια όλων των αποχρώσεων της δεξιάς Σοσιαλδημοκρατίας και τμημάτων της διαπλοκής που ήθελαν  τον «αργοπορημένο» υποστηρικτή του εκσυγχρονισμού   Ν. Αλιβιζάτο. Σύμπασα βέβαια η ακολουθία της διαπλοκής ήθελε τον εκλεκτό της  Δ. Αβραμόπουλο. Μόνιμη επωδό διαφωνίας αποτέλεσε και θα αποτελεί η  ακροδεξιά.

Ο Π. Παυλόπουλος είναι αξιοπρεπής δεξιός πολιτικός. Δεν ήταν προοδευτική επιλογή ο Π. Παυλόπουλος αλλά αυτή η κριτική αφορά τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε σχέση με  συγκρούσεις κατά του συστήματος και τις απολήξεις του και όχι τους πάσης φύσεως δεξιούς ιεροψάλτες των δυνάμεων του συστήματος, του πρώην ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, τη διαπλοκή και κάθε κουτοπόνηρο αντι-δεξιό  μεν, αλλά χωμένο στο νεοφιλελευθερισμό και στο σύστημα δε.

Από την άσκηση των αρμοδιοτήτων του και από τις δημόσιες παρεμβάσεις του, θα κριθεί ο νέος Πρόεδρος.

Συνέχεια...

Εκτιμήσεις, αξιολογήσεις και θέσεις με βάση το δίκιο αλλά και τα συμφέροντα της χώρας, Στέφανος Τζουμάκας.

Α)Για το πρώτο δεκαήμερο της Κυβέρνησης Α.Τσίπρα

 1. Η έναρξη των διαπραγματεύσεων και η πολιτική ισοτιμία της χώρας. 

Στις 28 Ιανουαρίου είχα τονίσει ότι η διαπραγμάτευση  είχε αρχίσει μετά το πρώτο εκβιασμό των κερδοσκόπων, με τη πρώτη βουτιά στο χρηματιστήριο Αθηνών. Έκτοτε  συνεχίζεται  καθόλη τη διάρκεια των δέκα ημερών και της πρώτης φάσης των διαπραγματεύσεων  τόσο από τις δημόσιες πρωτοβουλίες του Πρωθυπουργού, όσο και του Υπουργού των Εξωτερικών και κυρίως του Υπουργού Οικονομικών ενώ  προκύπτουν τα ακόλουθα, σχετικά με τη νέα Κυβέρνηση: 

Ότι έθεσε ως προϋπόθεση για κάθε συζήτηση την επανάκτηση και της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας που είχε καταλυθεί από τις Κυβερνήσεις των μνημονίων. Ο φίλος  Νίκος Κοτζιάς, ετέθη  στο στόχαστρο τόσο ευνόητων συμφερόντων όσο και ανόητων,  ως προς τι σημαίνει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική  και ότι αυτό το πεδίο δεν είναι προνόμιο μόνο ορισμένων  δυνάμεων. Με τη συμβολή του, η κοινή ανακοίνωση των Υπουργών Εξωτερικών για τη εμπόλεμη  κατάσταση στην Ουκρανία δεν περιλαμβάνει τη δήθεν διαβούλευση και απόφαση των 28 ηγετών, δεν περιλαμβάνει τρίτο γύρο κυρώσεων παρά μόνο παράταση των ήδη υφιστάμενων έως το Φθινόπωρο, δεν περιλαμβάνει κυρώσεις για Ρώσους πολίτες παρά μόνο για πολίτες των υπό απόσχιση περιοχών, συμπεριλαμβάνει δε και πρόνοιες για τις μειονότητες.

Το σημαντικότερο ήταν η παρέμβαση της ελληνικής πλευράς:

α) Για την αποτροπή σχεδίων του νέο-μακαρθισμού των ΗΠΑ που αφορούν την απομόνωση της Ρωσίας σε μια λογική ενός νέου ψυχρού πολέμου και

β) Για   νέες πρωτοβουλίες  με την σύμπραξη του ΟΗΕ, της ΕΕ και του ΟΑΣΕ για  αποφάσεις  και μέτρα που θα συμβάλλουν  σε μια πανευρωπαϊκή ασφάλεια.  Η κρίση εξετάστηκε  σε κοινή συνάντηση Β. Πούτιν, Α. Μέρκελ, Φ. Ολάντ στη Μόσχα. Οι διαφορές οδήγησαν μέχρι και στη μη έκδοση κοινού ανακοινωθέντος. Κα η υπόθεση θα επανέλθει σήμερα ως κύριο θέμα στην Ουάσιγκτον ανάμεσα στον Μπ. Ομπάμα και την Α. Μέρκελ.

2. Η επίσκεψη Σούλτς στην Αθήνα  περιείχε και στοιχεία τόσο  δημοσιοποίησης υποδείξεων  στο Πρωθυπουργό  όσο και απαράδεκτης επέμβασης στο πως και με ποιες συμμαχίες συγκροτείται μια Κυβέρνηση χώρας της Ε.Ε. Δεν ξέχασε  ότι είναι δεξιός σοσιαλδημοκράτης  και ήθελε το Ποτάμι, ένα προσωποπαγές κόμμα, γνωστό  απολογητή των εγχώριων και όχι μόνο συμφερόντων. Ωστόσο,  ως παλιός καλός βιβλιοπώλης και παλιά δήμαρχος μιας κωμόπολης έξω από το Άαχεν, δεν έχει  ενστερνιστεί  ακόμα τι σημαίνει  μια  κυρίαρχη χώρα.

3. Η Ευρώπη είχε ηγέτες όπως ο Ντεγκώλ , ο Αντενάουερ, ο Μιτεράν, ο  Μπράντ. Θα ήταν αδιανόητο να τους βλέπαμε σε ένα μπιστρό  ένα βράδυ στο Στρασβούργο προκειμένου να συζητήσουν για το πώς θα αντιμετωπίσουν τη νέα Κυβέρνηση της Ελλάδας, όπως έπραξαν πρόσφατα οι Μέρκελ και ο Ολάντ. Κατάπτωση ηγετών, παρακμή της πολιτικής, έναντι  των κερδοσκόπων και των χρηματοπιστωτικών  κύκλων καθώς και μιας επιχειρηματικής τάξης που πρόσκαιρα πλουτίζει πάνω σε μια ζώνη,  με μεγάλη οικονομική και κοινωνική  κρίση. Να θυμηθούμε τι υποστήριζαν  όταν επέβαλαν εκβιασμό στη χώρα γιατί βρήκαν εκβιαζόμενους. Τι έλεγαν: Να απομονώσουμε την Ελλάδα για να μη μεταδοθεί η κρίση στην Ευρωζώνη. Τώρα  προέχει  το πώς θα διασωθούν πολιτικά, από μια γενίκευση της δυσαρέσκειας εκατομμυρίων  ευρωπαίων πολιτών για μια ήδη αποτυχημένη πολιτική μέσω μεθοδεύσεων και εκβιασμών. Τώρα επιδιώκουν να απομονώσουν απροσχημάτιστα- για  πολιτικούς λόγους- την ελληνική  Κυβέρνηση. Η ισπανική  και η πορτογαλική ηγεσία θυμίζουν  τις  Ελληνικές μνημονιακές ηγεσίες.

Β) Οι συμμαχίες στα δύο κεντρικά ζητήματα, το χρέος και τη στρατηγική της λιτότητας και τη σκοπίμως διογκούμενη κρίση χρέους.

1. Η κυβέρνηση εδραίωσε συμμαχίες –τόσο στην Ευρωζώνη, όσο και διεθνώς- κατά της στρατηγικής της λιτότητας  που εκπορεύεται από το Βερολίνο, με βλαπτικές συνέπειες τόσο για τη χώρα αλλά και για  τη οικονομία της Ευρωζώνης καθώς και σε διεθνή κλίμακα.

2. Ωστόσο δεν  απέκτησε συμμαχίες όσον αφορά στη διαγραφή ενός μέρους του χρέους  ή αναδιάρθρωσής του. Και   τίθεται θέμα να κατέλθει σε άλλη βάση, όπως ελάφρυνση εξυπηρέτησης του  χρέους, επιμήκυνση -που θα   συμπεριελάμβανε την ονομαστική μείωση της αξίας των τίτλων και αυτή  η εξέλιξη θα αποτελούσε έμμεση διαγραφή- ανταλλαγή ομολόγων  με ρήτρα ανάπτυξης κ.ο.κ.   και  υπό προϋποθέσεις.  .

3.Η ΕΚΤ εγκαταλείποντας το προσωπείο της δήθεν ανεξάρτητης τράπεζας και επιδεικνύοντας πρωτοφανή κακή πίστη έναντι μιας κυρίαρχης χώρας, με κοινή νομισματική πολιτική, ως χώρα της Ευρωζώνης, ανακοίνωσε ότι  παύει να δέχεται ως επιλέξιμα  τα ελληνικά ομόλογα με βάση τα οποία οι ελληνικές τράπεζες  συμμετέχουν στη κοινή τραπεζική πολιτική, ενεργοποιώντας το μηχανισμό ELA.  Και με το πρόσχημα της επείγουσας δράσης όλων των εμπλεκόμενων για αντιμετώπιση  του ελληνικού ζητήματος! Και όλα αυτά  ο Ντράγκι, ο οποίος πριν δύο εβδομάδες ανακοίνωσε την διάθεση ενός τρισεκατομμυρίου  και διακοσίων δις ευρώ! Πολιτική  και χρήμα κατά το δοκούν! Μιλάμε για  σκόπιμες πρακτικές παραγόντων, προκειμένου να ασκήσουν πίεση στην Ελληνική κυβέρνηση, εν όψει της Συνόδου Κορυφής στην οποία ορισμένοι εκπρόσωποι όπως του Βερολίνου  και χωρών που  συνηγορούν με τη  πλευρά  του Βερολίνου  και  επιμένουν σε παράταση του υφιστάμενου προγράμματος και αξιολόγηση  και σε μια νέου τύπου τρόικα καθώς και στη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων. Άλλωστε τι νεοφιλελεύθεροι θα ήταν ...

4.Η ΕΕ και η ΕΚΤ  επιβάλλοντας μνημόνια  και τρόικα  παραβιάζει  συστηματικά ευρωπαϊκές συνθήκες και είναι προφανές ότι δεν μπορεί να  προχωρήσει μία Ένωση  μόνο ως νομισματική ένωση, αυθαιρεσιών, εκβιασμών  μέχρι και διακοπής ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος των Κρατών -Μελών. Δεν μπορεί να έχει το δικαίωμα η ΕΚΤ να χρηματοδοτεί ή όχι τράπεζες και να μην χρηματοδοτεί τα Κράτη-Μέλη, όπως ισχύει και στις ΗΠΑ. Χρειάζεται να αναθεωρηθούν συνθήκες, να περαιωθεί ή τραπεζική ένωση, να  προωθηθεί η δημοσιονομική ένωση, η οικονομική ένωση, η  φορολογική ένωση, η εργασιακή ένωση. Η προώθηση της αλληλεγγύης και της συνοχής  με συνθήκη που θα προβλέπει τις αυτόματες μεταβιβάσεις από τις πλεονασματικές χώρες προς τις ελλειμματικές, όπως στις ΗΠΑ, η  κοινή εξωτερική πολιτική, η  δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία από όλους τους λαούς της ΕΕ.  Είμαστε σε περίοδο πολιτικού και οικονομικού πρωτογονισμού, αν και έχουν  παρέλθει 57 έτη  από την Ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης.

Γ) Το δεύτερο δεκαήμερο της Κυβέρνησης: Θα κριθεί ή όχι η συνεννόηση και η αποφυγή μονομερών ενεργειών της Ελλάδας και των εταίρων, εν όψει  και  της  Συνόδου Κορυφής, άλλα και των Συνόδων του Eurogroup μέχρι 16 Φεβρουαρίου.

Το θέμα έχει τεθεί  από την ελληνική  Κυβέρνηση: Μορατόριουμ  και  μεταβατική συμφωνία  μέχρι το καλοκαίρι ή  πολιτική ισχύος και νέα κρίση;

1. Οι προγραμματικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού περιελάμβαναν το πολιτικό πλαίσιο της μη συνέχισης των μνημονίων, της μη αποδοχής της τρόικας και  της μη υποβολής αιτήματος παράτασης καθώς και το σύνολο του προεκλογικού προγράμματος για τη δημοσιονομική πολιτική, για δημόσιες επενδύσεις, για την εισοδηματική πολιτική, για τις εργασιακές σχέσεις, για την επισήμανση  άλλο αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας άλλο εκποίηση καθώς και για την επισήμανση  περί αναδιάρθρωσης του χρέους αντί της απαίτησης  διαγραφής ενός μέρους – ύστερα και από τη  έλλειψη συμμαχιών σε επίπεδο κορυφής, για τη διαπλοκή της εγχώριας άρχουσας τάξης, για κανόνες στα ΜΜΕ, για τη παιδεία και τη κοινωνική πολιτική για τη κυριαρχία της χώρας με βάση το Σύνταγμα.

2. Η μνημονιακή αντιπολίτευση:  έθεσε  προϋποθέσεις στήριξης της διαπραγμάτευσης όπως:
- ναι στο αίτημα του Βερολίνου για παράταση του ήδη μνημονιακού προγράμματος
-όχι στη διαγραφή χρέους,  ναι στη διευθέτηση χρέους
–ναι στη διαφοροποίηση Βαρουφάκη - και στη βουλή στις 9 Φλεβάρη - για την εφαρμογή των  καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων  του 70% των μνημονιακών  επιταγών
- ναι στη αποκλιμάκωση του πρωτογενούς πλεονάσματος, ναι  σε νέες πολιτικές της Κυβέρνησης για φοροδιαφυγή κο.κ. 

3. Η συνάντηση  Ομπάμα – Μέρκελ  έχει εκτεταμένη  ατζέντα. ΟΙ ΗΠΑ  έχουν μεγαλύτερης κλίμακας επιδιώξεις, όπως :

α) να υπογραφεί  εντός του 2015 η Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ που θα ωφελεί τις πολυεθνικές για τη διακίνηση αδασμολόγητων προϊόντων  και θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη  εμπορική συμφωνία διεθνώς καθώς και ανταγωνιστική προς τις αναδυόμενες οικονομίες. Ήδη η ΕΕ υπέγραψε ανάλογη συμφωνία με το Καναδά. Και είναι γνωστές οι αντιρρήσεις πολιτικών δυνάμεων και στο Ευρωκοινοβούλιο και σε εθνικά Κοινοβούλια και σε  Κυβερνήσεις.

β) Να εξοπλισθεί η Ουκρανία  και επίσημα από το ΝΑΤΟ – καθότι ανεπίσημα ήδη εξοπλίζεται από ορισμένες χώρες του ΝΑΤΟ-  η εν λόγω επιλογή συντελεί και στην αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής τόσο της Γερμανίας, όσο και της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, με τη αύξηση παραγωγής πολεμικού υλικού. Ήδη, η Μέρκελ προ μηνών είχε τονίσει την ανάγκη αύξησης του εξοπλισμού των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων. Ωστόσο, για τις ΗΠΑ είναι ζωτικής σημασίας  η οικονομική ανάκαμψη, με την ένταση παραγωγής πολεμικού υλικού από τις εταιρίες του στρατιωτικού και βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ που προώθησε ήδη και την αύξηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων  στο ΝΑΤΟ, αλλά και το εμπόριο όπλων σε  πολλές Κυβερνήσεις  χωρών που προωθούν  ένοπλες συγκρούσεις. Ο κίνδυνος για ένα διαρκή ανορθόδοξο πόλεμο στην ανατολική Ευρώπη μπορεί να αποσταθεροποιήσει όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, ύστερα από 70  και πλέον χρόνια  ειρήνης. Να σημειώσουμε εδώ ότι η επίσκεψη του έλληνα Πρωθυπουργού στη Κύπρο, πέραν από τη θετική στάση του προέδρου Αναστασιάδη για τα κοινή και αμοιβαία στάση των δύο χωρών  στα όργανα της Ευρωζώνης, ανέδειξε για μια ακόμη φορά  και τη παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε  αυτή τη κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, η Τουρκία έχει σύμμαχο τις ΗΠΑ, οι οποίες επιδιώκουν ενδυνάμωση των σχέσεων με τη Τουρκική ηγεσία  λόγω  της στάσης τόσο στην κρίση στη Συρία   και το  Ιράν όσο και την επαμφοτερίζουσα  πρακτική της στη διευκόλυνση   δικτύων της τζιχάντ.

γ) Να συντονίσουν κοινές επιδιώξεις  εν όψει της προσεχούς συνόδου της ομάδας των 20 πιο αναπτυγμένων χωρών στη Κωνσταντινούπολη, για την αντιμετώπιση της   κάμψης της οικονομίας σε παγκόσμια κλίμακα, για τη κρίση στην Ουκρανία,  για τη κοινή στάση των δυτικών χωρών σε βάρος των  χωρών των αναδυόμενων οικονομιών  μέσω των όρων του εμπορίου, των συναλλαγματικών συναλλαγών εκτός δολαρίου και ευρώ, της μεθοδευμένης πτώσης των τιμών του πετρελαίου, για τις σχέσεις Δύσης –Ρωσίας,  για τη στρατηγική της λιτότητας στην Ευρωζώνη και το ελληνικό ζήτημα.

Η μεγάλη εικόνα αφορά σε θέματα  διεθνούς ισχύος και ανταγωνισμού και  η πλευρά του «Διευθυντηρίου» της Ευρωζώνης δεν έχει  στρατηγικό συμφέρον μιας περαιτέρω έντασης της κρίσης στην Ευρωζώνη  με αφορμή το ελληνικό ζήτημα. Η υπερ-προβολή της κρίσης χρέους  που αποτελεί ένα επί  μέρους ζήτημα, εξυπηρετεί τη  διεθνή, την ευρωπαϊκή  και την ελληνική κλεπτο-κρατία. Η κρίση είναι δομική και θα συνεχισθεί  με τη νεοφιλελεύθερη εμμονή της ευρωπαϊκής δεξιάς με ύφεση, από-επένδυση, αποπληθωρισμό και ανεργία.

4. Με βάση τη κυβερνητική θέση τρόικα τέλος, μνημόνιο τέλος,  η Κυβέρνηση προέβαλε βραχυπρόθεσμο σχέδιο –συμφωνία γέφυρα - που θα περιλαμβάνει τη δυνατότητα να εκδώσει έντοκα γραμμάτια του δημοσίου  πλέον των  15 δις που θα αγοράσουν οι ελληνικές τράπεζες  με την εγγύηση  της ΕΚΤ, θέτοντας τέρμα στη συζήτηση για αξιολόγηση και παράταση του υφιστάμενου  προγράμματος. Το εν λόγω μεταβατικό σχέδιο προτείνεται  ως μορατόριουμ, μια πάγια πρακτική στις διεθνείς σχέσεις κατά την οποία καμία πλευρά δεν θα πράττει μονομερώς, μέχρι μια οριστική νέα συμφωνία  τον Ιούνιο, που θα περιλαμβάνει –στα πλαίσια του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας - δημοσιονομικά μέτρα, αντιμετώπιση του ασφαλιστικού καθώς και  μεταρρυθμίσεις και μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, αλλαγές στη  δημόσια διοίκηση καθώς και μια νέα θεώρηση λύσεων για  ένα χρέος που δεν είναι  βιώσιμο. Θεωρώ ότι η συστηματική προβολή- από τον Υπουργό των Οικονομικών- του  πακέτου των δημόσιων οικονομικών, ως το καθοριστικό ζήτημα  στις διαπραγματεύσεις, δηλαδή  το χρέος, το πλεόνασμα και ο αποπληθωρισμός μεταθέτει το πραγματικό πρόβλημα της χώρας που είναι η  επείγουσα ανάγκη για δημόσιες επενδύσεις, η ανάταξη της διαλυμένης παραγωγικής βάσης και η αύξηση του ΑΕΠ καθότι η χώρα υπέστη πρωτοφανή μείωση του εθνικού πλούτου,  λουκέτα, ανεργία και φτώχεια. Και δεν χρειάζεται η χώρα την εργαλειοθήκη των νεοφιλελεύθερων  πακέτων του ΟΟΣΑ που ήδη προσκάλεσε ο Υπουργός των Οικονομικών  για  σύμβουλο στην Αθήνα. 

Το διευθυντήριο προτιμά στα πλαίσια του μονεταριστικού της πλαισίου μια δημοσιονομική συμφωνία και όχι μια υποστήριξη στη πραγματική οικονομία της χώρας. Η κρίση χρέους αποτελούσε  και αποτελεί  τη μικρή εικόνα και το πρόσχημα  για  μεγάλη ανακατανομή πλούτου  ανάμεσα σε χώρες της ΕΕ, σε τράπεζες , σε  επιχειρήσεις και σε  ολιγαρχικά συμφέροντα.
 
Δ.) Επίλογος: Το μνημονιακό πλαίσιο αποτελεί παρελθόν Η πλευρά της Ευρωζώνης επιμένει να οξύνει την ένταση των σχέσεων με την Αθήνα, για να μη προβεί σε περαιτέρω παραχωρήσεις που θα οδηγούσαν σε  υποχώρηση του γερμανικού ιμπέριουμ, της στρατηγικής της εδραίωσης της Γερμανικής Ευρώπης και της Φραγκφούρτης  ως μιας Νέας Υόρκης, των χρηματιστηριακών συναλλαγών,  της  τραπεζικής ισχύος και άλλων μη παραγωγικών δραστηριοτήτων. Για τη διαιώνιση της συγκέντρωσης πλεονασμάτων σε ορισμένες χώρες, για τη  προσέλκυση  και καταλήστευση καταθέσεων εκατομμυρίων πολιτών  σε γερμανικές, γαλλικές και αγγλικές τράπεζες, με τη διαρκή κινδυνολογία περί εξόδου από το Ευρώ. Είναι χαρακτηριστική η  κινδυνολογική στάση της Βρετανικής  κυβέρνησης γιατί στο Λονδίνο αναπτύσσονται συναλλαγές των αγορών, του χρηματιστήριου,  των οίκων αξιολόγησης,  των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων που αποφέρουν σημαντικά κονδύλια στη παρασιτική οικονομία και στην αύξηση του ΑΕΠ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Απειλή για το ευρώ και την  Ευρωζώνη δεν αποτελεί ο Α.Τσίπρας  και η Κυβέρνησή του. Απειλή αποτελεί η  νεοφιλελεύθερη, μονεταριστική και αλαζονική πολιτική της κυβέρνησης του Βερολίνου  και της  ΕΚΤ, της ύφεσης, της ανεργίας και του αυταρχισμού.

Η Κυβέρνηση  ζητάει μορατόριουμ, χρόνο και  γραμμάτια του δημοσίου. Όλοι οι παροικούντες στα  της Ευρωζώνης θεωρούν βέβαιη μια συμφωνία γέφυρα μέχρι να κατατεθεί το ελληνικό πρόγραμμα τόσο από την Ευρωομάδα όσο και στο Συμβούλιο Κορυφής και η συμφωνία θα είναι πολιτική, παρόλες τις μέχρι τώρα οικονομικές απειλές.

Τα σημαντικά   θα αποτελούν τα μετά τη μεταβατική συμφωνία για το για ποια συμφέροντα και ποιες πολιτικές θα περιλαμβάνει  το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που θα καταθέσει η Ελληνική Κυβέρνηση μέχρι το καλοκαίρι που θα επιδιώξει να ενταχθεί στο Δημοσιονομικό  Σύμφωνο  Σταθερότητας, που αποτελεί συνθήκη της ΕΕ.

Το πρώτο θέμα αφορά αν θα αποσπάσει κονδύλια από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων για δημόσιες επενδύσεις, για αύξηση του ΑΕΠ, για παραγωγή προϊόντων, για θέσεις εργασίας. Δεύτερο θέμα αποτελεί η ρύθμιση του  χρέους και η κλίμακα του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Οι εταίροι μας θέλουν μια λεόντεια συμφωνία σε βάρος της χώρας και πρώτα προέταξαν τα της μεταβατικής περιόδου ως το άπαν, με  εκβιασμούς παροχής ή όχι ρευστότητας  σε τράπεζες της Ευρωζώνης. Προέταξαν την δημοσιονομική πλευρά της ευρωπαϊκής οικονομίας  έναντι της πολιτικής. Δεν  έχουν συμφέρον  να προκαλέσουν   ανυπαρξία συμφωνίας. Έχουν συμφέρον από συμφωνία. Ξέρουν ότι  πρώτα από όλα, θα προκαλέσουν κρίση στη δική τους πολιτική. Πολιτική  θα είναι η εξέλιξη.

Η λαϊκή κυριαρχία, η δημοκρατία,   δίδει δύναμη στους λαούς- και στον ελληνικό λαό αυτή τη περίοδο - καθώς και στη προοδευτική εξέλιξη.  Με  ενότητα γύρω από προοδευτικές επιλογές και στόχους ήδη έχει ξεκινήσει μια σημαντική προσπάθεια  για τον ελληνικό λαό, για την Ελλάδα, για την Ευρωζώνη.

Συνέχεια...